ოცნება ილუზიაა მისივე ილუზორულ სამყაროში გადმონაშთული და სიტყვათა ქარიზმატულ გაელვებას ასხივებს. ცხოვრება, ვისთვის დიდი არაფერი, ვისთვის ჩვეულებრივი მოვლენა და ვისთვის კი სიგიჟე, მთელი არსებით რომ შეიგრძნობს მის სიხალისეს, სიცხადეს, სინარნარეს და უფრო მეტად მოელის მისგან, ფიქრების მდინარების წარმართვას … Continue reading
მიზეზი თუ რატომ დავირქვი ფსევდონიმად ერკე მიდასი შეიძლება აქ ბოლომდე არ პასუხობს კითხვებს, მაგრამ გეტყვით. ჯერ გაჩნდა პლანეტა ერკემიდასი, რომელიც პირველად ამ მოთხრობაში იქნა გამოყენებული, შემდეგ კი იმავე სახელწოდების ფსევდონიმი ავიღე. რატომ ერკემიდასი? ამას თავად გაეცით პასუხი, ის ხო ასეთი ლამაზი და მაცდურია.
დაიწერა კონკურსი ჩრდილისთვის, სადაც მესამე ადგილი მივიღე და საჩუქრები ამ კონკურსის დამაარსებლებისგან. მადლობა მათ, რადგან ისინი რომ არა, საერთოდ არ გაჩნდებოდა პლანეტა ერკემიდასი.
პლანეტა ერკემიდასი.
2999 წელი.
ამ პოსტის წერა, დღევანდელ საქართველოში მიღებული სტერეოტიპებისა და ცუდი დამოკიდებულების პროტესტის გამო გადავწყვიტე. ბევრგან მხვდება დაბრკოლება, კერძოდ რას მოიცავს ეს დაბრკოლება, ადამიანები დარწმუნებულები არიან, რომ მე არასწორ ადგილას მოვხვდი, რომ ჩემი შველაა საჭირო და მე უნდა წამოვიდე ამ კომპანიიდან.
დიახ, თქვენ არ მოგესმათ… მე, ერკე მიდასი, დიდი სიყვარულის ჯადოქარი და მეფე ერკემიდასისა, ვმუშაობ ორიფლეიმში მენეჯერად, ბევრი უარყოფითი დამოკიდებულება კი არის ჩემი პროტესტის მიზეზი, უამრავის შიში, რომ ეს კომპანია არაფერს მოგცემს, მხოლოდდამხოლოდ ვალებში ჩაგაგდებს და ა.შ. ხშირად მომისმენია ამდაგვარი რამ, როცა მითქვამს რომ ორიფლეიმში ვმუშაობ: “გაყიდვებზე?” “გაყიდვების მენეჯერად ალბათ ჰო?” “ჰმ, რა გინდა ბიჯო მანდ… ტრუხა ბაზარია” და ეს ყველაფერი იმის ფონზე, როცა მე ვხედავ რა “ტრუხა ბაზარიცაა” ორიფლეიმი.
მინდა, ჩემი თვალით დანახულ ორიფლეიმზე მოგითხროთ და არა თქვენი თვალით არდანახულ, მაგრამ სტერეოტიპებით გატენილ და ერთ აზრ ჩამოყალიბებულ ორიფლეიმზე, რომელზეც ერთხმად აცხადებთ, რომ ცუდია. ამ შემთხვევაში კი დამერწმუნეთ, წარმატების უსაზღვროდ დიდ შანსს უშვებთ ხელიდან, ერთი სირთულიდან მეორე სირთულემდე დაძლევის გზას და თქვენ თავებში იმის აღმოჩენას, რომ ძლიერნი ხართ. ამ ძალის აღმოჩენას უშლით ხელს, რადგანაც საკუთარი ნებით ეს არ წარმოჩინდება. გამოწვევა უნდა მიიღოთ, რათა დაინახოთ, აღმოაჩინოთ ძალა თქვენში, რომელიც უსაზღვროა და წახვიდეთ წინ, დაუბრკოლებლად. Continue reading
არასდროს იცი, საითკენ მიგაქანებს ცხოვრების კვალი, ის მთვარის ბილიკი, რომელიც უეცრად შენი საძინებლის ფანჯარასთან გაჩნდება და მისკენ ატოტება მოგინდება, ფეხის შედგომა. ვერსაიდან იგებ, რამდენი ტკივილი და ტანჯვა უნდა გამოიარო, ამ ისედაც ნაწამებ ქალმა და ცხოვრების მანძილზე, რამდენი გერგება ბედნიერების წილი მთელ სატანჯვეთში. Continue reading
ერკე დაბრუნდა, ცოტა არ იყოს დიდი შვებულების აღება გამომივიდა და იმედია მომიტევებთ, ლიბერთინსელებო და ჩემო ძვირფასო მკითხველნო. სწავლის დაწყება ყოველთვის წიგნთან დიდი ხნით დამარტოხელებას ნამდვილად უშლის ხელს, რაც მაღიზიანებს და მაგიჟებს ხოლმე, მაგრამ მოთმინებით ვიტანდი და ბოღმას ყველა უნივერსიტეტდამთავრებულზე და უსაქმურად ფეხი-ფეხზე გადადებულ, უკვე “გაზრდილ” უსაქმურ კაცზე არ ვანთხევდი. Continue reading
არასდროს… თუ სიმართლეს ვიტყვი… არასდროს არ მომწონდა ჩემი ძმის გემოვნება, ფილმებისა და სერიალების განხრით. მე ყოველთვის ჩემთვის “ვუბერამდი” და ჩემი გემოვნებით ვუყურებდი, ის კი თავისას ჩართავდა ხოლმე და ერთმანეთის რჩევით მიცემულ ფილმებს, არასდროს ვითვალისწინებდით. ზუსტად ასე იყო. მას მოსწონდა ჩინური და იაპონური ფილმები – ხშირად. ჩართავდა ხოლმე და ხანდახან იმითაც მაძულებდა ფილმს, ძალით რომ დამსვავდა (ხათრს ვერ ვუტეხდი) და რაღაც ნაწილს მაყურებინებდა ხოლმე, ჩხუბს, კარატის ილეთბს როგორ იყენებს მთავარი გმირი და ა.შ. მაგრამ ამ ყველაფერს უინტერესოდ ვუყურებდი, ის კი არ უყურებდა ისეთ ფილმებს, რომლებსაც მე. სასიყვარულო, დრამას, ფანტასტიკის ჟანრში რაღაც გენიალური აზრის მატარებელ ფილმებს, რომელსაც ვერასდროს ხვდებოდა. არ უყურებდა თუნდაც მოდილიანის შესახებ გადაღებულ ფილმს, იმ სერიალებს, რასაც მე ვუყურებდი, სტივენ კინგის წიგნების მიხედვით გადაღებულს და არა მარტო.
მოკლედ, გემოვნებაში სრულიად განვსხვავდებოდით, სანამ….
სანამ არ მოხდა უნიკალური შემთხვევა. უბრალოდ შემომთავაზა ამ სერიალის ყურება, არ დამაძალა, რაც პირველად მოხდა. მხოლოდ მითხრა, ერთ სერიას უყურე და მერე გადაწყვიტე განაგრძობ, თუ არაო. ასე მოხდა. ვუყურეთ, თავიდან არც ისე საინტერესო იყო, მაგრამ მერე მოხდა… შოკი… ყოველთვის ასე მემართება ხოლმე. მერე გავაგრძელეთ, მეორეც ჩავრთე, აი მეორეს შემდეგ კი ყველაფერი თავისით წავიდა. Continue reading
ქარი დაუღალავად ღრიალებდა, როცა ქუჩაში გამოვედი. საშინლად ციოდა. მხრებზე შემოგდებული შავი ქურთუკი, რომელიც სახელურებით მქონდა შემოკრული და მჭიდროდ მოჭერილი, ძლიერად ფრიალებდა. სიცივის მიუხედავად ჩაცმას არც კი ვფიქრობდი. ფანჯრის წინ, ასეთ ამინდში, ყოველთვის პლედშემოხვეული მოვკალათდები, წიგნით ხელში, გვერდით კი ორთქლმდინარი ცხელი ჩაი ფინჯანში, რომლის ორთქლით გამთბარ ოთახში, სრულ ტრანსში მყოფი წიგნს ჩავჩერებივარ. პერიოდულად შუშაზე ჩამოღვენთილ წვეთებს ვაყოლებ თვალს და მის მიღმა გრიგალში არეულ წვიმას ვუწყებ ყურებას, თან ჭიქას ვტაცებ ხოლმე ხელს. თუმცა გარეთ მართლა ცივა, საშინლად, გულის გამაწვრილებლად, ტანში ჟრუანტელს მგვრის, მინდება ახლა სახლში თბილად წიგნს შევექცეოდე, მაგრამ შეუძლებელია, თუმცა ღიმილით ვუთვალთვალებ შენობებს და ფანჯრებიდან მაცქერალ მოხუცებს. ისეთი თბილი სახეები აქვთ, მეც უნებურად ვთბები, მაგრამ საკმარისი არ არის. მივექანები სიკვდილისკენ, რომელიც დროდადრო უფრო ახლოვდება და სიამოვნებას მგვრის. Continue reading
სასწაული… ნამდვილი სასწაული იყო იქ ყოფნა, იმ დღეს, 23 ოქტომბერს, საღამოს რვა საათზე, დავით დეფის ლექციაზე, სადაც უამრავი კარგი შთაბეჭდილებით დავიტვირთე და ემოციებით სავსემ დავტოვე შემთხვევის ადგილი.
დეფიზე, ხომ არაერთხელ მისაუბრია, მისი რომანები რომ უთუოდ მოგხიბლავთ, მისი პოეზია სულში ჩაგწვდებათ და მისი საუბარი კი მაინც ჰიპნოზივით შემოგეხვევა გარს და სხვას ვერაფერს გაიგებ მის გარდა.
მაგრამ… იმ საღამოს, სხვა რამეც დამამახსოვრდა, რომელიც მხოლოდ ჩემში რჩება, ამას სიტყვებით ვერ გადმოგცემთ ისეთი კარგი, აღმაფრთოვანებელი და სულის სამყაროდან გამოღწეული ჯადოსნური ჰანგები მესმოდა… არა, ის მუსიკა რომ აღვწერო, სიტყვებით უნდა შემეძლოს დაკვრა, პოეტურად უნდა ვსაუბრობდე კიდევ უფრო, ვიდრე ახლა და ჩემს ნაწერში მართლაც მთელი მუსიკა, თავისი წინამძღოლი დირიჟორით, უნდა ისმოდეს და მერე როგორ, მთელ ხმაზე, გამეტებით, მძლავრად რომ ყურთასმენა მთლიანად წაიღოს და გაგაგიჟოთ, მაგრამ ვფიქრობ ეს მე არ ძალმიძს, ამიტომ ვიტყვი ასე – ენით აღუწერლად გასაოცარი იყო ჯგუფი SANDA-ს გამოსვლა კაფე ნოველლაში. Continue reading
ვერასდროს ვახერხებდი ჩემი მობილურით (რომელსაც უკვე ცალი ფეხი სამარეში უდგას და ისე ჭედავს, მგონია ყოველ წამს გულის შეტევა ემართება) ვყოფილიყავი სოციალურ ქსელში, ან საერთოდ რაიმე “ზედმეტი” პროგრამა გადმომეწერა, მაშინვე რომ იწყებდა საშინლად ბუხ-ბუხს და მერე მეც ცალკე გულს მიხეთქავდა რამე არ დაემართოს-მეთქი, თვითონაც წვალობდა ბევრი დატვირთვისგან და ძალიანაც არ ვტვირთავდი. თუმცა რამდენიმე დღის წინ ვცადე, “საბას” აპლიკაცია გადმოვწერე, რა თქმა უნდა, დარეგისტრირებული ოდითგანვე ვარ, და კიდეც დევს ჩემი ნაწარმოებები… აბა ისე როგორ?!
მაგრამ უნდა გიამბოთ, თუ რამ მიბიძგა აქამდე. წვიმიანი დღეები, უნივერსიტეტშიც უსაშველოდ გაწელილი დრო და დამღლელი გზა, მეტროში, თუნდაც ავტობუსში, რომელიც არა და არ წყდება. ამასთან, შევიტყვე რა, გამოდის თურმე გურამ დოჩანაშვილის, ამ ლეგენდარული ქართველი მწერლის და საამაყო პიროვნების (რომლის სამოსელი პირველის წაკითხვაც გეგმაში მაქვს და არ დამძრახოთ ჯერ რომ არ წამიკითხავს 😛 ) წიგნი, რომელიც მან თავის ამხანაგზე, გივიზე დაწერა, აი ჩვენი ახლანდელი ტრაგედიის 13 ივნისის წყალდიდობისას რომ დაიღუპა ზოოპარკში.
თავიდან გაფრთხილებასავითაც გვეუბნება, რომ ბევრს არ ილაპარაკებს, არ მიედ-მოედება არაფერ სხვას და ჩემეული ჩუქურთმების გარეშე გიამბობთ ნამდვილ ამბავსო, ნამდვილს და მისაღებსო… Continue reading
ერთხელ ერთ საშინლად ბნელ ადგილას მოვხვდი, ჩემ მეგობრებთან ერთად, ისეთი სიბნელე იყო და სიცივე, რომ ტანში ჟრუანტელი მივლიდა და საოცრად მეშინოდა. მეგონა ვეღარასდროს ვნახავდი სინათლეს და ამან უფრო შემაშინა ვგონებ და ამ ფიქრებში ვიყავი, როდესაც სიმღერის ხმა გავიგონე. ცოტა ხნის შემდეგ ჯერ ვარსკვლავები გამოჩნდა ცაზე, მერე მზე, კიდევ რაღაც დროის შემდეგ ცა გამოიკვეთა და ირგვლივ გამოჩნდა ყველაფერი. მალევე მომღერალიც დავინახე. ის თქვენ წარმოიდგინეთ და ერთი ჩვეულებრივი, თითქოს არაფრით განსაკუთრებული ლომი იყო, მაგრამ აი აქ შევცდი.
ის მეფე ასლანი იყო… და ნარნიის შექმნის მომსწრე გავხდი. თვალები ვჭყიტე, განვცვიფრდი, და ბნელი ჩემთან ერთად განათდა, როგორი ლამაზი იყო.
ჯერ კიდევ მაშინ უნდა შემეძინა, როცა ახალი გამოსული იყო და არც ყველა მაღაზიაში არ იყო, მაგრამ მაინც გადავწყვიტე დავლოდებოდი პრეზენტაციას. მეორე დღესვე იყო, გავვარდი სასწრაფოდ და წიგნის გარეშე არც წამოვსულვარ. აბა რის ერკე ვარ, ასეთი წიგნის ყიდვის შესაძლებლობა, რომ გამეშვა ხელიდან, თან ნინო შეყილაძის თარგმანი, თან წიგნები ბათუმშის გამოცემა. ეს ორი ერთად, რაღაც ხარისხობრივად იმდენად კარგად ჯდება ერთმანეთში, რომ სანდოობის და ნამდვილად ხარისხიანობის ეფექტს და მოლოდინს ქმნის. არა მარტო მოლოდინს, არამედ ნამდვილად ხარისხიანია, რომელსაც ამ ხარისხთან შედარებით ნამდვილად საუკეთესო ფასი ადევს. ყველაზე მეტად კი წიგნის ორიგინალურობას თვითონ მასში მოცემული ილუსტრაციებიც ახდენს და სხვაგვარ ელფერს აძლევს წიგნს, მართლაც რომ ნარნიას დაგანახებთ და საოცარ ემოციას დაგიტოვებთ თითოეული ილუსტრაცია.
თარგმანი არაჩვეულებრივი, გამოცემა არაჩვეულებრივი… შინაარსი არაჩვეულებრივი. პრეზენტაციიდან სწორედ ამ დუეტის ავტოგრაფით დამშვენებული წიგნი წამოვაცუნცულე სახლში. ჯერ ირაკლი ბაკურიძეს მოვაწერინე ხელი (რომელსაც ასლანს თუ შევადარებ მხოლოდ), შემდეგ ნინოს ძებნა დავიწყე, მაგრამ უკვე წასული დამხვდა. მეც რომ სახლში ვბრუნდებოდი დამწუხრებული, ავტობუსის გაჩერებასთან შემხვდა, იქ იდგა, ნამდვილად იდგა და აქაც შემთხვევით ვისარგებლე. ბედი არ გინდა?! როგორი საოცარია, თვითონ ცხოვრებაა ფანტასტიკა, ამას ყოველთვის ვამბობ და კიდევ გავიმეორებ ახლა. ცხოვრება იმდენად არის მოულოდნელობებით სავსე, რომ რასაც არ ელოდები ის ხდება, თან ეს დამთხვევები, რომლებიც სულაც არ არის დამთხვევები… მართლაც ძალიან კმაყოფილი წამოვედი პრეზენტაციიდან, უფრო მიახლოებული სიტყვებით, რომ ვთქვა მეც ფრთოსანი რაშივით გამოვქროლდი, სასწრაფოდ წაკითხვის სურვილით განმსჭვალული, რადგან ნარნია ფილმი ძალიან მომწონს, ისტორიაც უნიკალურია, ახალი სამყარო, ჩვენსავე სამყაროში, მაგრამ სრულიად სხვა სამყარო, სადაც ყველაფერი ცოცხალია, ღვიძავთ ცხოველებს და მეტყველებაც კი შეუძლიათ მათ.
ნარნია… წიგნი, სადაც თქვენ იმდენად ცოცხალი ხართ, მთელი ძალით გსურთ ყვირილი, რომ გააგებინოთ ყველას. წიგნი, რომელშიც ბევრი ბიბლიური მონაკვეთებია აღწერილი, მაგრამ რა თქმა უნდა ალეგორიულად და წიგნი, სადაც თქვენ თავს აუცილებლად იპოვით.
მე ვიგრძენი და დავინახე ჩემი ნაწილის ცუდი და კარგი თვისებები. განვიცადე იმედგაცრუება და შიში, ცდუნებამაც კი მძლია, მაგრამ ესეც გადავლახე და ბოლომდე რაღაც სასწაულად მივედი. სასწაული ყოველ ჩვენგანშია, სასწაული გვამოძრავებს და ის გვიხსნის ხოლმე ცუდი კლანჭებიდან. მთელი ცხოვრების არსი ის არის, რომ იცხოვრო როგორც შეგიძლია, იცხოვრო სიყვარულით და იყო ბედნიერი!
ამას გვასწავლის სწორედ ეს წიგნიც. იყავით ბედნიერები… ❤
დიდი მადლობა მთარგმნელს ნინო შეყილაძეს (პოლის) და ირაკლი ბაკურიძეს (ასლანს) ამ შესანიშნავი წიგნისთვის, დიდი მადლობა რედაქტორებსა თუ დიზაინრებსაც, კიდევ უამრავთ, ვისაც ამ წიგნთან ჰქონდა შეხება და დარჩნენ ინკოგნიტოდ, სცენის მიღმა. დიდი მადლობა ამ წიგნის ასე კარგად მოტანისთვის ჩვენამდე, ასე ხარისხიანად. ხოდა ჩვენც რა დაგვრჩენია? წავიკითხოთ პირველი, დაველოდოთ მეორე ნაწილს.. პირადად მე ძალიან მინდა გავაგრძელო კითხვა და აუცილებლად პირველი ვიქნები, როცა პრეზენტაცია დაიგეგმება კვლავ…
